Met een allure die kracht en macht schreeuwde, eiste hij de aandacht op van iedereen om hem heen. Aandacht die hij wist te behouden met zijn knappe uiterlijk.

In mijn lichaam begonnen tienerhormonen rond te razen en dat maakte het nagenoeg onmogelijk om weg te kijken. Zodra zijn betoverende ogen de mijne vonden, ontdekte ik de duisternis die erin verscholen lag. Het riep zowel lust als angst in me op. 

Na onze korte ontmoeting, vol geladen intensiteit, was ik blij dat hij verdween. Hoe had ik ooit kunnen vermoeden dat hij terug zou komen om me op te eisen en de zijne te maken?

Er was in die tussenliggende jaren dan wel niets aan zijn aantrekkingskracht veranderd, maar ook niet aan mijn angst. Een angst die bleef groeien naarmate ik leerde wie Mason werkelijk was.

Zijn verwoestende duisternis maakte me blind voor de diepere gevoelens die ik voor hem koesterde. We konden elkaar niet vinden in onze onzekerheden net zo min als in onze verlangens.

Wie had kunnen denken dat het zulke desastreuze gevolgen zou hebben?

Meegenomen naar Masons domein, ontdekte ik hoe veel erger mijn situatie nog kon worden. De hindernissen die we hadden genomen, bleken kinderspel in vergelijking met de degene die we nog moesten nemen.

De duisternis in Mason verlangde meer van mij dan ik had te geven. Toch was ik niet in staat om eraan te ontsnappen.

Overtuigd van onze connectie, wist Mason mijn onderdrukte gevoelens voor hem bloot te leggen. Maar mijn verlangen naar zijn gevoelens bleef onbeantwoord.

Hij schroomde niet om mij eraan te herinneren wat mijn plaats was in zijn wereld. Een liefdeloze wereld, waarin ik als zijn bezit geen stem had. Zo maakte Mason het me onmogelijk om ervan overtuigd te blijven dat hij mij net zo lief had als ik hem.

We belandden in een impasse en de uitkomst daarvan kon zowel ons keerpunt als ons einde betekenen.

Met hart en ziel had ik mezelf aan Mason overgeleverd. Ik was kwetsbaarder dan ooit.

Door de overtuiging dat Mason net zo veel van mij hield als ik van hem, vond ik de kracht die ik nodig had om te strijden voor onze toekomst.

Vatberaden om Mason te overtuigen van zijn liefde voor mij, ging ik geen uitdaging uit de weg. Ik trotseerde niet alleen hem en zijn verterende duisternis, maar ook mijn eigen angsten.

Niet meer in staat verder te kijken dan mijn eigen verlangen, verloor ik uit het oog wat echt belangrijk was.

Tegen beter weten in begon ik Masons grenzen op te zoeken en dreef hem tot het uiterste.

De rollen keerde zich om en maakte dat ik uiteindelijk degene werd die Mason van mijn liefde moest overtuigen.

De vraag was alleen of het niet al te laat was.

Mijn liefde voor Mason was oneindig. We waren twee delen van het geheel dat verbonden hoorde te zijn. En een verbintenis was precies wat ik kreeg. Elke dag was beter dan die ervoor en ik dacht niet dat we nog gelukkiger konden worden.

Verblind door mijn liefde voor Mason, negeerde ik de scheuren die ons geluk begon te overschaduwen. Al had het de impact van de diepere reden niet kunnen verzachten. De kloof die daardoor tussen mij en Mason ontstond was nog nooit zo groot geweest. We werden beiden gedwongen alles te geven om te redden wat reddeloos leek te zijn. Toch vonden we licht in de duisternis en bleek onze diepgewortelde liefde groot genoeg te zijn om het dieptepunt te overstijgen. We waren er sterker uitgekomen en niets leek ons nog te kunnen deren.

Niet wetende hoe fout ik het had gehad met die gedachte, kwam op het meest onverwachte moment onze grootse beproeving. Een beproeving dat ons einde kon betekenen.